അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യ താങ്ക്സ്ഗിവിങ്
By: 600002 On: Nov 26, 2025, 12:54 PM
സി. വി. സാമുവല്, ഡെട്രോയിറ്റ്, മിഷിഗണ്
അര നൂറ്റാണ്ടിലധികം പിന്നിട്ട ശേഷം, അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യത്തെ താങ്ക്സ്ഗിവിങ് (വിരുന്നും പ്രാര്ത്ഥനയുമുള്ള ദിനം) ഓര്ത്തെടുക്കാനും അത് രേഖപ്പെടുത്താനും ഞാന് ശ്രമിക്കുകയാണ്. ഞാനിപ്പോള് ഇത് എഴുതിയില്ലെങ്കില്, ഒരു പുതിയ നാട്ടിലെ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഈ ചെറിയ, എന്നാല് അര്ത്ഥവത്തായ അധ്യായത്തെക്കുറിച്ച് എന്റെ മക്കളോടും പേരക്കുട്ടികളോടും കുടുംബാംഗങ്ങളോടും സുഹൃത്തുക്കളോടും ആരാണ് പറയുക? അമേരിക്കയില് ഒരു വിദ്യാര്ത്ഥിയായി ഞാന് ചിലവഴിച്ച അഞ്ച് വര്ഷത്തെ ഓരോ ദിവസവും കേവലം അതിജീവനത്തിനായുള്ള ഒരു പോരാട്ടമായിരുന്നു. എന്നാല് ആ ആദ്യത്തെ താങ്ക്സ്ഗിവിങ്, കൃപയുടെയും നന്ദിപറച്ചിലിന്റെയും ദൈവപരിപാലനയുടെയും ഒരു പ്രത്യേക നിമിഷമായി ഇന്നും മനസ്സില് വേറിട്ടുനില്ക്കുന്നു.
ഞാന് അമേരിക്കയില് എത്തിയത് 1971 നവംബര് 21 ഞായറാഴ്ചയാണ്. വെര്ജീനിയയിലെ ഹാരിസണ്ബര്ഗിലുള്ള ഈസ്റ്റേണ് മെനോനൈറ്റ് കോളേജ് ആന്ഡ് സെമിനാരിയില് (ഇപ്പോള് ഈസ്റ്റേണ് മെനോനൈറ്റ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി) ബിരുദാനന്തര വിദ്യാര്ത്ഥിയായിട്ടാണ് ഞാന് ചേര്ന്നത്. അത് സ്വകാര്യവും പള്ളി അധിഷ്ഠിതവുമായ ഒരു സ്ഥാപനമായിരുന്നു. അവിടുത്തെ അധ്യാപകരും ജീവനക്കാരും ദൈവീകമായ വിളിയോടെയാണ് സേവിച്ചിരുന്നത്. മെനോനൈറ്റ് സമൂഹത്തിന്റെ ഔദാര്യവും വിദ്യാര്ത്ഥികളുടെ ട്യൂഷന് ഫീസുമായിരുന്നു സ്ഥാപനത്തിന്റെ പ്രധാന വരുമാനം. ഞാന് കോളേജ് ഡോര്മിറ്ററിയിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്, കാമ്പസ് കഫറ്റീരിയയില് നിന്നായിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചിരുന്നത്.
അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യത്തെ മുഴുദിന ക്ലാസ്സാരംഭിച്ചത് 1971 നവംബര് 22-നാണ്. അന്നത്തെ പ്രഭാതത്തില്, അഡ്മിനിസ്ട്രേഷന് കെട്ടിടത്തിലേക്ക് നടന്നുപോകുമ്പോള്, എന്റെ ജീവിതത്തില് ആദ്യമായി ഞാന് മഞ്ഞുകാഴ്ച കണ്ടു, അതിന്റെ തണുപ്പറിഞ്ഞു. ചെറിയ മഞ്ഞുകണങ്ങള് നിശബ്ദമായി താഴേക്ക് വീഴുന്നത് ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെ മാന്ത്രികവും എന്നാല് അപരിചിതവുമാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അന്നത്തെ ദിവസം വൈകുന്നേരം, കോളേജിലെ വിദേശ വിദ്യാര്ത്ഥി ഉപദേഷ്ടാവ് ഡോ. ഐറ മില്ലര് എന്നെ ഒരു വിവരം അറിയിച്ചു: താങ്ക്സ്ഗിവിങ് അവധിക്കാലത്ത് ഡോര്മിറ്ററിയും കഫറ്റീരിയയും അടച്ചിടുമെന്നായിരുന്നു അത്. താങ്ക്സ്ഗിവിങ് അവധിക്കാലമായ ഒരാഴ്ചത്തേക്ക് എനിക്ക് താമസിക്കാന് ഒരിടം കണ്ടെത്തേണ്ടിയിരുന്നു.
അതുവരെ ഞാന് താങ്ക്സ്ഗിവിങ് ദിനത്തെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല, എന്താണ് അതിന്റെ അര്ത്ഥം, എന്തിനാണ് അത് ആഘോഷിക്കുന്നതെന്നും എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. ഞാന് വന്ന് നാലാം ദിവസം, നവംബര് 25 വ്യാഴാഴ്ച, താങ്ക്സ്ഗിവിങ് ആയിരുന്നു. പിന്നീട് ഞാന് മനസ്സിലാക്കിയത്, അമേരിക്കയില് താങ്ക്സ്ഗിവിങ് എല്ലായ്പ്പോഴും നവംബറിലെ നാലാമത്തെ വ്യാഴാഴ്ചയാണ് ആഘോഷിക്കാറ് എന്നാണ്. ഇന്ത്യയില് താങ്ക്സ്ഗിവിങ്ങിനായി പ്രത്യേക ദിവസമില്ല; മറിച്ച്, എല്ലാ ദിവസവും നന്ദിയുള്ളവരായിരിക്കാനുള്ള ദിവസമാണ്.
എങ്കിലും, താങ്ക്സ്ഗിവിങ്ങിന്റെ അര്ത്ഥമായിരുന്നില്ല അപ്പോള് എന്റെ ഉടനടി പ്രശ്നം, മറിച്ച് അവധിക്കാലത്ത് ഞാന് എവിടെ താമസിക്കും എന്നതായിരുന്നു. ഈസ്റ്റേണ് മെനോനൈറ്റ് കോളേജില് 'ഹോസ്റ്റ് ഫാമിലി പ്രോഗ്രാം' എന്നൊരു പദ്ധതി ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്താരാഷ്ട്ര വിദ്യാര്ത്ഥികളെ നാട്ടിലെ കുടുംബങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുക, അതുവഴി അവര്ക്കുണ്ടാകുന്ന വീട്ടുവിരഹം ലഘൂകരിക്കുക, ഒരു 'അടുപ്പം' നല്കുക എന്നിവയായിരുന്നു ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. ഞാന് അമേരിക്കയില് എത്തുന്നതിനു മുന്പേ തന്നെ, ബിഷപ്പ് ലോയ് ക്നിസ്സിനും (Bishop Lloy Kniss) അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ശ്രീമതി എലിസബത്ത് ക്നിസ്സിനുമായി (Mrs. Elizabeth Kniss) എന്നെ ഹോസ്റ്റ് ഫാമിലിയായി നിശ്ചയിച്ചിരുന്നു. അവര് വെര്ജീനിയയിലെ ഹാരിസണ്ബര്ഗില് 193 ക്രസന്റ് ഡ്രൈവിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. ബിഷപ്പ് ക്നിസ്സ് വിരമിച്ച മെനോനൈറ്റ് ബിഷപ്പായിരുന്നു, സഭയിലും സമൂഹത്തിലും അദ്ദേഹം അതീവ ബഹുമാന്യനായിരുന്നു. അവരാണ് എന്റെ ഹോസ്റ്റ് ഫാമിലിയെന്ന് അപ്പോള് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു, ഞാന് അവരുമായി സംസാരിച്ചിട്ടുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ക്നിസ്സസ് ദമ്പതികള് 15 വര്ഷം (1927-1942) ഇന്ത്യയിലെ മധ്യപ്രദേശ് സംസ്ഥാനത്ത് ധംതാരിക്ക് സമീപമുള്ള മൊഹാദി എന്ന ഗ്രാമത്തില് മിഷനറിമാരായി പ്രവര്ത്തിക്കുകയും താമസിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ക്നിസ്സിന്റെ നാല് മക്കളില് രണ്ടുപേര്, പോള് ക്നിസ്സും ഭാര്യ എസ്തറും, ഇന്ത്യയിലെ ബീഹാറില് ആജീവനാന്തം മിഷനറിമാരായി താമസിച്ചു പ്രവര്ത്തിച്ചു. ഡോ. മാര്ക്ക് ക്നിസ്സും ഭാര്യ ബെറ്റിയും വളരെക്കാലം ഇന്ത്യയിലെ ജാര്ഖണ്ഡിലെ സാത്ബര്വായില് മെഡിക്കല് മിഷനറിമാരായിരുന്നു. അവിടെ അവര് നവ ജീവന് എന്ന പേരില് ഒരു ആശുപത്രി തുറന്നു, അത് ഇപ്പോഴും പ്രവര്ത്തിക്കുന്നുണ്ട്.
ക്നിസ്സസിന്റെ രണ്ട് മക്കള്, മാര്ക്കും എസ്തറും, ഇന്ത്യയിലാണ് ജനിച്ചത്. അവരുടെ മകള് ഡോ. എസ്തര് വിവാഹം കഴിച്ചത് ഡോ. മൈറോണ് എസ്. ഓഗ്സ്ബര്ഗറിനെയാണ്, ഞാന് അവിടെ പഠിക്കുമ്പോള് അദ്ദേഹം ഈസ്റ്റേണ് മെനോനൈറ്റ് കോളേജിന്റെ പ്രസിഡന്റായിരുന്നു. ക്നിസ്സസിന്റെ നാല് മക്കളും മിഷനറി പ്രവര്ത്തനങ്ങളിലോ പാസ്റ്ററല് ശുശ്രൂഷകളിലോ ഏര്പ്പെട്ടിരുന്നു. എത്ര അനുഗ്രഹീതമായ കുടുംബം!
ക്നിസ്സസ് ദമ്പതികള് വെറും എന്റെ ഹോസ്റ്റ് ഫാമിലി പാരന്റ്സ് ആയിരുന്നില്ല; അവര് എനിക്ക് സ്വന്തം മാതാപിതാക്കളെപ്പോലെയായി. അവരുടെ മക്കള് വിളിച്ചിരുന്നത് പോലെ ഞാനും അവരെ 'പോപ്പ്' എന്നും 'മം' എന്നും വിളിച്ചു. അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യ വര്ഷങ്ങളില് ഇരുവരും എനിക്ക് വഴികാട്ടികളും ഉപദേശകരുമായിരുന്നു. അവരുമായും അവരുടെ വലിയ കുടുംബവുമായും ഞാന് ചിലവഴിച്ച മൂന്ന് വര്ഷങ്ങള് മറക്കാനാവാത്ത അനുഗ്രഹമായിരുന്നു. തീര്ച്ചയായും, ഈ കുടുംബവുമായി ഞാന് ബന്ധപ്പെട്ടത് ദൈവത്തിന്റെ പരിപാലനയായിരുന്നു. നമ്മെ കരുതുന്ന നമ്മുടെ ദൈവം എത്ര വലിയവനാണ്! (കുറിപ്പ്: 2008-ല് കേരളത്തിലെ മാരാമണ് കണ്വെന്ഷനിലെ പ്രധാന പ്രസംഗകരായിരുന്ന ഡോ. മൈറോണ് ഓഗ്സ്ബര്ഗറിനെയും ശ്രീമതി ഡോ. എസ്തര് ഓഗ്സ്ബര്ഗറിനെയും അനുഗമിക്കാന് എനിക്ക് വലിയ ഭാഗ്യം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്.)
ഇനി ആ ആദ്യത്തെ താങ്ക്സ്ഗിവിങ്ങിലേക്ക് തിരികെ വരാം. അക്കാലത്ത്, താങ്ക്സ്ഗിവിങ് എന്താണെന്ന് എനിക്ക് ശരിക്കും മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. ആ വാക്ക് തന്നെ ഊഷ്മളവും ആകര്ഷകവുമായിരുന്നു. 'താങ്ക്സ്' (നന്ദി) എന്നും 'ഗിവിങ്' (നല്കല്) എന്നും, ഒരുമിച്ച് ചേര്ന്ന് എന്തോ അഗാധമായതിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന രണ്ട് ലളിതമായ വാക്കുകള്. താങ്ക്സ്ഗിവിങ് അവധിക്കാലത്ത് എനിക്ക് താമസിക്കാന് ഒരിടമില്ലെന്ന് ബിഷപ്പും ശ്രീമതി ക്നിസ്സും കേട്ടപ്പോള്, അവര് എന്നെ വിളിച്ച് സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞു, 'താങ്ക്സ്ഗിവിങ്ങിന് ആരും ഒറ്റപ്പെടരുത്.' താങ്ക്സ്ഗിവിങ് അവധി ദിവസങ്ങളില് ഒരാഴ്ച അവര്ക്കൊപ്പം താമസിക്കണമെന്ന് അവര് നിര്ബന്ധിച്ചു. ഞാന് നന്ദിയോടെ അത് സ്വീകരിച്ചു. അവിടുത്തെ ഈ കരുതലിന് ഞാന് സര്വ്വശക്തനായ ദൈവത്തോട് നിശബ്ദമായി നന്ദി പറഞ്ഞു.
അമേരിക്കയിലെ എന്റെ ആദ്യത്തെ താങ്ക്സ്ഗിവിങ്, വെര്ജീനിയയിലെ ഹാരിസണ്ബര്ഗില് ക്നിസ്സ് കുടുംബത്തോടും അവരുടെ ബന്ധുക്കളോടുമൊപ്പമാണ് ഞാന് ചിലവഴിച്ചത്. ഞാന് വിമാനമിറങ്ങിയിട്ട് വെറും നാല് ദിവസമേ ആയിരുന്നുള്ളൂ. എല്ലാം ഇപ്പോഴും പുതിയതും അപരിചിതവുമായിരുന്നു, തണുപ്പുള്ള വായു, ഇലകൊഴിഞ്ഞ മനോഹരമായ പ്രകൃതി.
ക്നിസ്സ് വീട്ടിലേക്ക് ഞാന് കാലെടുത്തുവെച്ച നിമിഷം തന്നെ, തീയില് നിന്നുള്ള ചൂട് മാത്രമല്ല, ക്നിസ്സ് കുടുംബത്തിന്റെ ഹൃദയത്തില് നിന്നുള്ള ഊഷ്മളത എന്നെ പൊതിഞ്ഞു. വീട്ടില് നിന്ന് സ്വര്ഗ്ഗീയമായ മണമായിരുന്നു: വറുത്ത ടര്ക്കി, മധുരമുള്ള കറുവപ്പട്ട, വെണ്ണ ചേര്ത്ത ഉടച്ച ഉരുളക്കിഴങ്ങ്, ഫ്രഷായി ഉണ്ടാക്കിയ അപ്പം. മേശപ്പുറത്ത് ഞാന് മുമ്പ് കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത വിഭവങ്ങള് നിരന്നു: രത്നം പോലെ തിളങ്ങുന്ന ചുവന്ന ക്രാന്ബെറി സോസ്, സ്വര്ണ്ണനിറമുള്ള റോളുകള്, കൂടാതെ നന്നായി മൊരിഞ്ഞ പുറന്തോടുള്ള ഒരു പൈ. മിക്കവാറും എല്ലാം എനിക്ക് പുതിയതായിരുന്നു, എങ്കിലും ഞാന് എല്ലാ വിഭവങ്ങളും ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു.
എല്ലാവരും തുറന്ന ഹൃദയത്തോടെ എന്നെ സ്വാഗതം ചെയ്തു. ഞാന് എവിടെ നിന്നാണ് വന്നതെന്നും, എത്ര നാളായി അമേരിക്കയില് എത്തിയിട്ടെന്നും, നാട്ടിലേക്ക് പോകാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നുമെല്ലാം അവര് ചോദിച്ചു. എനിക്ക് വല്ലാത്ത വീര്പ്പുമുട്ടല് തോന്നിയിരുന്നു. എന്റെ ഭാഷയുടെ ശബ്ദങ്ങളും, പരിചിതമായ മസാലകളുടെ സുഗന്ധവും, കുടുംബത്തിന്റെ സാമീപ്യവും ഞാന് വല്ലാതെ മിസ്സ് ചെയ്തു. പക്ഷേ അന്ന് വൈകുന്നേരം, സ്വന്തം മക്കളോടെന്ന പോലെ എന്നെ കണക്കാക്കിയ ആളുകളാല് ചുറ്റപ്പെട്ട് ഇരുന്നപ്പോള്, അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു സമാധാനം എന്നില് നിറഞ്ഞു.
അവര് പ്രാര്ത്ഥനയ്ക്കായി തലകുനിച്ചപ്പോള്, വാക്കുകള് അറിയാതെ തന്നെ ഞാനും നിശബ്ദമായി അവരെ പിന്തുടര്ന്നു, നന്ദി എന്ന വികാരം ഞാന് പൂര്ണ്ണമായി ഉള്ക്കൊണ്ടു. അത് ഭക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചോ അവധിക്കാലത്തെക്കുറിച്ചോ മാത്രമായിരുന്നില്ല; ജീവിതത്തിനും, ദയയ്ക്കും, പുതിയ തുടക്കങ്ങള്ക്കും വേണ്ടിയുള്ള നന്ദി പ്രകടനമായിരുന്നു അത്.
അന്ന് രാത്രി, വയറ് നിറഞ്ഞത് മാത്രമല്ല, സ്നേഹബന്ധത്തില് നിന്നുള്ള ഊഷ്മളതയാലും സംതൃപ്തനായിട്ടാണ് ഞാന് ഉറങ്ങാന് കിടന്നത്. ആ വീട്ടില്, ഞാന് അപ്പോള് പരിചയപ്പെട്ട ആളുകള്ക്കിടയില്, ആദ്യമായി ഞാന് അമേരിക്കയില് ശരിക്കും 'വീട്ടിലെത്തിയ' പ്രതീതി അനുഭവിച്ചു.
ഇതാണ് അഞ്ച് പതിറ്റാണ്ടിലേറെയായി ഞാന് മനസ്സില് സൂക്ഷിക്കുന്ന വിലയേറിയ ഓര്മ്മകള്ക്നിസ്സ് കുടുംബത്തോടൊപ്പമുള്ള എന്റെ ആദ്യത്തെ താങ്ക്സ്ഗിവിങ്ങിന്റെ ഓര്മ്മകള്. ദൈവത്തിനു സ്തുതി.